Ο Αποκόρωνας θρηνεί. Και μαζί του θρηνεί κάθε καρδιά που γνώρισε, ένιωσε, αγάπησε τον Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κ.κ. Δαμασκηνό. Έναν άνθρωπο που δεν υπηρέτησε απλώς την Εκκλησία – την έζησε, την ανέπνευσε, τη μετουσίωσε σε πράξη, σε λόγο, σε αγκαλιά.
Δεν ήταν μόνο Ιεράρχης. Ήταν πατέρας. Ήταν φίλος. Ήταν δίπλα μας σε κάθε δύσκολη στιγμή. Έσκυβε πάνω από τον ανθρώπινο πόνο με αφοπλιστική απλότητα. Δεν κρατούσε αποστάσεις. Δεν μιλούσε «αφ’ υψηλού». Κατέβαινε εκεί που ήταν ο άνθρωπος – στην αρρώστια, στη φτώχεια, στο πένθος, στην απελπισία – και φώτιζε με μια κουβέντα, ένα άγγιγμα, μια προσευχή.
Λειτουργούσε στα πιο απόμακρα ξωκλήσια του Αποκόρωνα, με την ίδια κατάνυξη και αγάπη όπως και στον Μητροπολιτικό Ναό. Στα στενά των χωριών μας ακουγόταν η φωνή του να ευλογεί και να παρηγορεί. Γνώριζε τον κόσμο με το μικρό του όνομα. Και ο κόσμος τον αγαπούσε, όχι για τον τίτλο του, αλλά για την ψυχή του.
Προσωπικά, ως Δήμαρχος Αποκορώνου, αλλά πάνω απ’ όλα ως άνθρωπος, νιώθω πως έχασα έναν πνευματικό αδελφό. Κάποιον που ήταν εκεί στα δύσκολα. Που μου έσφιγγε το χέρι όταν όλα φαίνονταν βουνό. Που μου έδινε κουράγιο, όχι με λόγια περίτεχνα, αλλά με βλέμμα καθαρό, γεμάτο πίστη και αγάπη.
Η απώλειά του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Όμως το αποτύπωμά του στον τόπο μας είναι ανεξίτηλο. Άνθρωποι σαν τον Δαμασκηνό δεν φεύγουν πραγματικά. Γίνονται κομμάτι της συλλογικής μας μνήμης, του ηθικού μας χάρτη, της ελπίδας μας.
Αιωνία σου η μνήμη, Σεβασμιώτατε. Ο Αποκόρωνας σε αποχαιρετά με σεβασμό, με πόνο, με ευγνωμοσύνη.
Ο Δήμαρχος Αποκορώνου
Χαράλαμπος Κουκιανάκης